Cafe Americana (B) Americana Stamineeke Webbekom - 02-06-2025 reporter & photo credits: Freddie info band: Café Americana info club: Stamineeke © Rootsville 2025

Na een paar weken platte rust kwam ik terug de duivel tegen. Niet op 'de' Crossroads maar gewoon op de vaste stek in ons stamcafé. Op de vraag om die avond mee te gaan naar 't Stamineeke' werd het dan weerom moeilijk om te weigeren en dus met de 'Devil On My Shoulder' zouden we een avondje 'Americana' gaan beleven.

Op de affiche 'Café Americana' en dit is een drietal bestaande uit zangeres Arianne Smets, Patrick Jacobs (akoestische guitaar) en Erik W. (Elecktische guitaar, pedal steel, akoestische guitaar en mandoline.) Twee van de drie had ik vorig jaar al kunnen zien en horen tijdens een try-out van 'Silver & Lace', een full band met dezelfde muzikale smaak. Fototoestel en notaboekje waren thuisgebleven als besloot ik na een tijdje toch enkele bierkaartjes te ontlenen van de zaak en mijn smartphone dan maar als portrettentrekker te gebruiken.

Alles werd ondergebracht onder de noemer 'Americana', een naam die de verbintenis van pop, rock en nog andere muziekstijlen in de 60-ties alles kwam onder te brengen onder één dak en zo sinds de 90-tiger jaren als 'Americana' wordt beschouwd. De selectie van nummers zag er hier veel belovend uit met als opener 'If It Hadn't Been For Love' dat op het conto van 'The SteelDrivers' mag worden geschreven en werd neergepend door Michael Henderson en Chris Stapleton.

Het klonk zoals gezegd veelbelovend al was de stem van Arianne niet perfect gemixt en leek het erop of we in de 'Royal Albert Hall' zaten. Ook Maaike van dit etablissement had de band er al op gewezen maar alles bleef zoals het was en werd het bij nummers 'Jolene' en 'Old Flames' maar de originele voor ons gezichtsveld halen.

Ook nummers van Jon Prine en Patsy Cline galmde door de speakers en plots werd het toch wat meer aanvaardbaarder toe Patrick 'Always On My Mind' van Willie Nelson kwam te brengen. Respect dan ook voor deze 'Café Americana' wanneer ze er ook onze Belgische Americana komen te brengen met 'Someday When This Life Is Over' uit het in 2020 uitgebrachte album van Nils De Caster en Sara De Smedt. Mooi toch!

Altijd goed om horen is 'The Load' van de legendarische 'The Band' en de parel onder de parels met Willie Nelson's 'Blue Eyes Crying In The Rain'. De live versie hiervan met Shania Twain is er eentje waar je geen blauwe ogen moet hebben om beginnen te bleiten. Hier in de 'Royal Albert Hall' klinkt het te hol.

Patrick dan maar weer met 'I Shall Be Released' en zo waren we terug tevreden, gelukkig zat diene in 't Stamineeke'. Een pluim dan voor Arianne die vervolgens een eigen bewerking bracht van Kris Kristofferson's 'Help Me Make It Trough The Night.'

Tijden de pauze liepen we met drie gelijke tijd naar Erik die instond voor het technische gedeelte om het euvel nogmaals aan te kaarten, gewoon omdat het zo een mooie songs waren. Ook al werd er aan de knoppen gedraaid toch bleef alles helaas als vanouds.

Dus nog een beetje John Prine en The Band om zo te verzeilen bij de 'Never Ending Song Of Love' van het echtpaar Delaney en Bonnie Bramlett, een vrolijke noot die ook het einde van dit concert kwam in te leiden. Out of the box kregen we dan nog 'Why Worry' van Mark Knopfler en zo kon de avond ondanks het geluid toch niet meer stuk. Ook het prachtige 'Tennesee Whiskey' mag op een 'Café Americana' niet ontbreken. The End? neeje nog eentje op de mandoline want volgens Arianne kan Erik op alles met snaren spelen...ook de eerste viool?

Als laatste nummer kwam dan 'I'll Fly Away' en deze hymne van Albert E. Brumley uit 1929 staat bij mij genoteerd om te spelen wanneer ik wegvlieg...